Τέλος χωρίς «αχ»

Στην Τούμπα δυστυχώς το έργο τελείωσε νωρίς. Ούτως ή άλλως η πίστα ήταν δύσκολη για τον Δικέφαλο. Ακόμα και με όλους τους παίκτες παρόντες, ακόμα και με την ομάδα να είναι πιο φρέσκια και να έχει δυνάμεις, και πάλι τα νοκ-άουτ με την Ουντινέζε θα απαιτούσαν υπέρβαση και τύχη. Πόσω μάλλον τώρα, που ο ΠΑΟΚ δεν είχε διαθέσιμους τους Γεωργιάδη και Ίβιτς κι είχε μια δωδεκάδα παικτών που ήταν σκασμένοι από τα συνεχόμενα παιχνίδια και την αδυναμία για ένα στοιχειώδες ροτέισον.

Χωρίς έναν τρίτο χαφ να πλαισιώσει το δίδυμο του Γκαρσία με τον Λάζαρ, ο Μπόλονι βρισκόταν μπροστά σ’ένα δίλημμα που δεν μπορούσε να απαντήσει ξεκάθαρα, παρά μόνο με αλχημείες. Η μία σκέψη ήταν να παίξει ο Λίνο μπροστά αριστερά και ο Γεωργιάδης να είναι αυτός που θα παίξει μπροστά από τους δύο μέσους και θα αναλάβει το δύσκολο έργο να βοηθήσει όσο μπορεί στην μάχη του κέντρου και να ενώσει, μαζί με τον Λάζαρ, την ομάδα με την επίθεση. Μια άλλη σκέψη θα ήταν ο Μπαλάφας να αγωνιστεί μπροστά από την άμυνα και Γκαρσία-Λάζαρ να παίξουν μπροστά του.

Ο Μπόλονι, αφενός γιατί δεν δείχνει να εμπιστεύεται τον Μπαλάφα κι αφετέρου γιατί θέλει να μένει πιστός στην “επιθετική” φιλοσοφία της ομάδας, επέλεξε τον Γιάννου, άφησε μόνους τον Γκαρσία με τον Λάζαρ και κράτησε τον Γεωργιάδη “για αργότερα”, δείγμα πως σκεφτόταν μεγάλο το ματς. Για να αντισταθμιστεί η απουσία τρίτου χαφ, το σχέδιο έλεγε πως ο ΠΑΟΚ θα περιμένει, δεν θα ανέβει ψηλά, δεν θα ανεβάσει πολλούς παίκτες στην επίθεση, αλλά θα έχει μικρές αποστάσεις για να κλείσει τα κενά, να κρατήσει χαμηλά τον ρυθμό και να πάει το ματς και την πρόκριση μακρυά.

Δεν είδαμε τίποτα απ’όλα αυτά, το έργο στράβωσε από νωρίς. Ο ΠΑΟΚ ήταν αυτός που θα ήθελε να ψάξει γκολ από τα στημένα (αφού δεν ήθελε να ρισκάρει στο ματς), αλλά αυτός πρώτα δέχθηκε το 1-0 από κόρνερ και μετά έπεσε στο καναβάτσο στην απευθείας εκτέλεση του Φλόρες. Και ναι, η εκτέλεση ήταν πολύ καλή, αλλά από τους τερματοφύλακες πλέον υπάρχουν υψηλές απαιτήσεις.

Χωρίς να έχω καμία πρόθεση να αποδώσω τον αποκλεισμό στον Κρέσιτς, δεν θα έστεκε με τίποτα τέτοιος παραλογισμός, η αντίδρασή του δεν ήταν επαρκής. Να δεχθείς το φάουλ επειδή η μπάλα πήγε εκεί που δεν φτάνεις ο,τι κι αν κάνεις, είναι αποδεκτό. Αν, όμως, η μπάλα έρθει εκεί που φτάνεις, οφείλεις να κάνεις κάτι καλύτερο από το να την βρεις με το ένα χέρι και να στο πάρει μέσα. Ναι, ήταν δυνατό το σουτ, όμως εξίσου δυνατά οφείλουν να είναι τα χέρια του γκολκίπερ, ενώ η θέση του Κρέσιτς του επέτρεπε να πάει με τα δύο χέρια προς την μπάλα.

Ψιλά γράμματα όσον αφορά το παιχνίδι, γιατί όπως είπαμε και στην αρχή, η πίστα ήταν δύσκολη κι έγινε ακόμα δυσκολότερη μετά το 0-1. Η επιλογή του Μπόλονι στο πρόσωπο του Γιάννου είχε τον θετικό αντίκτυπο στην επίθεση, αφού ο μικρός άλλαζε διαρκώς θέσεις με τον Κλάους κι οι δυο τους πάλευαν όσο μπορούσαν για να απειλήσουν, με την βοήθεια του Σαλπιγγίδη που είχε κέφια για ρήγματα και κερδισμένα φάουλ στο πλάι.

Όμως, την ίδια ώρα, η προσπάθεια του ΠΑΟΚ να βγει μπροστά του κόστιζε αμυντικά, αφού η έλλειψη τρίτου χαφ γινόταν πολύ ορατή. Κι αυτό χάρις στο παιχνίδι του Φαμπρίνι. Ο πιτσιρικάς δεν έπαιζε στο πλάι του Φλόρες, αλλά είχε έναν ελεύθερο ρόλο πίσω απ’αυτόν, ανάμεσα στις γραμμές. Κι όταν ο ΠΑΟΚ προσπάθησε να ανοίξει στο γήπεδο, ο Ιταλός ήταν αυτός που διαρκώς γινόταν αποδέκτης της μπάλας στην πλάτη των Γκαρσία-Λάζαρ, στο κενό ανάμεσα στους μέσους και τους στόπερ, εκεί που θα υπήρχε ο Γκαρσία ή ο Μπαλάφας αν ο ΠΑΟΚ έπαιζε με τρεις.

Το τέλος μοιάζει άδοξο για τη φετινή πορεία του ΠΑΟΚ. Η περσινή μάχη μέχρις εσχάτων στην Μόσχα ήταν σαφώς πιο ταιριαστό φινάλε για την προηγούμενη περιπέτεια. Όμως, μπορεί το 0-3 να ήταν σκληρό και να ξενέρωσε τον ΠΑΟΚ, αφού δεν πρόλαβε καν να παλέψει για την υπέρβαση, αλλά είναι σαφώς προτιμότερο από άλλους τρόπους αποκλεισμού.

Ο Δικέφαλος δεν αποκλείστηκε σ’ένα βράδυ που έβαλε τα δεύτερα γιατί την Κυριακή είχε ντέρμπι για το πρωτάθλημα και γιατί “η πορεία εντός των συνόρων είναι πιο σημαντική πια”. Δεν αποχαιρέτησε σ’ένα βράδυ που οι παίκτες κράτησαν δυνάμεις “γιατί και μέχρι εδώ καλά ήταν και στο φινάλε δεν θα το σηκώσουμε κιόλας το Europa League”. Δεν αποχαιρέτησε σ’ένα μισοάδειο γήπεδο, με κόσμο που “δεν γέμισε το γήπεδο, απογοητευμένος από την πορεία της ομάδας και τις ελάχιστες ελπίδες πρόκρισης”.

Υπάρχουν κι αυτοί οι τρόποι. Κι ευτυχώς ο Δικέφαλος έχει εδώ και καιρό απομακρυνθεί τελείως απ’αυτούς. Έτσι, μπορεί να είναι άσχημη η αίσθηση του να αποκλείεσαι χωρίς να προλάβεις έστω ένα “αχ”, αλλά ας μην μείνουμε σ’αυτό. Το φετινό ταξίδι ξεκίνησε τέλη Ιουλίου στην Νορβηγία με τον Κλάους και τελειώνει Φεβρουάριο στην Τούμπα, με τον Κλάους να παίζει πλέον μαζί με τον Γεωργιάδη, τον Γιάννου, τον Σταφυλίδη και τον Αποστολόπουλο, χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα από την σωστή προσέγγιση στο ευρωπαϊκό ταξίδι.

Και μπορεί το μυαλό πάντα να θυμάται πρώτα τα όσα, θρυλικά πια, έγιναν στο Λονδίνο, αλλά ας κρατήσει και την φάση προς την λήξη του ημιχρόνου, όταν Κλάους, Γεωργιάδης και Γιάννου διέλυσαν κάθετα την άμυνα της Ουντινέζε. Ναι, ο Γεωργιάδης ήταν για λίγο οφσάιντ, γκολ δεν μπήκε, πρόκριση δεν ήρθε, το φετινό ευρωπαϊκό ταξίδι τέλειωσε, όμως η μπάλα συνεχίζεται. Και το τέλος βρήκε τον ΠΑΟΚ με πολλά κέρδη, άξια ανταμοιβή των όσων πόνταρε στο τραπέζι και του τρόπου που έπαιξε στην παρτίδα των επτά μηνών.

Θέμης Καίσαρης